امیرالمؤمنین فاروق اعظم

ز فرقانست فاروق این تمامست

بدل پیوست عین عدل آنگاه

ز عدلش موج زن شد هر دو عالم

گشاد از عدل خود ملک عجم را

همه خلق عجم زو گشت دین دار

گشاده کرد قفل رومی روم

که در اسلام یک پیراهنش بود

چو آن یک برکشید این یک کفن داشت

رسید آنجا که دلق هفده من دوخت

رسد هجده هزارش پاره پاره

چرا از هفده من پوشید کرباس

حلاوة لاجرم ایمان او داشت

نیارستند گشتن گرد گورش

نگردد هیچ منکر در حوالی

به نهی منکر آید نیز موصوف

چراغ خلد هم گفتش زهی صدر

که نه شرقیست ونه غربیش روغن

تو بی چشم و چراغش چون روی راه

ز گلخن فرق نتوان کرد باغی

چراغی نیز دایم پیش باید

ندانی چاه از ره راه از چاه

ز کوری عقابت درچاه افتی

زبانش نطق جبّار جهان یافت

چنین چشم و زبان را گوش می دار

بهشتی گر بود نبود چراغش

چراغ خلد فاروق کبیرست

فرو میرد چراغ آسمانی

بود رخشنده تر از نور هر روز