امام صادق و سالار سرور

که در دین سابق خیرات او بود

نثار راهش اوّل چل هزارست

بدو گردد همه اجر جهان باز

همی چربد بر ایمانها ز سبقت

پیمبر را نکرد آگه ازان حال

بدو گفت ای جهان حلم صدیق

ز حق گفتا نکو نبود شکایت

بسرّ جان او جز حق که ره داشت

که تاگوهر نیفشاند زبانش

ولی سنگی بگوهر در ندیدم

که کم رفتی حدیثی بر زبانش

ازو هجده حدیث آمد روایة

که آن هجده حدیثش یادگارست

براهین حدوثش محکم افتاد

که از آبستن و طفلی خبر داشت

به بینائیش حق حاجت روا کرد

که دم جز در اقیلونی نمی زد

به پیش مصطفی بردند بازش

درش بگشاد و قفل از پرده شد باز

باستقبال او پرده برون جست

دل خصمش چرا چون آهن آید

چرا قفل دل خصمش نشد باز

فرو برده یکی خاکش بدیدند

توان گفتن که این کس یار غارست

بصر خواند این یک و سمع آن دگر را

کسی کین دو ندارد کور و کر ماند