دل خیمهٔ جان زند برافلاک

بفشاند روح دامن از خاک

در حلقهٔ عاشقان زند چاک

امید خلاص ازو چو تریاک

تن کیست طفیلیی به فتراک

در هودج کبریا بر افلاک

رقاص چو صوفیان چالاک

در محفل قدسیان طربناک

وز هستی و نیستی تن پاک

نی از حجب طبیعیش باک

ساکن شده است و خرم الاک

وارسته تو از منی و از ما

فارغ ز کشاکش تمنا

در خوف هوای لا و الا

بر طرهٔ هفت سقف مینا

بر اوج سریر چرخ خضرا

بیرون زده رخت دل به صحرا

از چشم خرد در آن تماشا

با لمعهٔ برق حسن یکتا

ایمن ز فضولی من و ما

شبنم که فتد درون دریا

یک لحظه بدان شد آمد اینجا

بر باد نهاده شهر بنیاد

چون باد گذشت خاک استاد

شهوت چو عوام و خشم جلاد

خرم بود آن بلاد و آزاد

بنیاد همه به باد برداد

بر گنج ازین طلسم بیداد

گه باد به دست رند و شیاد

وان مهر به دست عشق همزاد

شد شاه و وزیر و شحنه آزاد

از گفت و شنود و بانگ و فریاد

هر یک به بلاد دیگر افتاد

وانگاه روان شد از چپ و راست

برتر ز ضمیر و وهم داناست

بزمی و بساط دیگر آراست

بر چهرهٔ او چو روز پیداست

در جنب وجود او مهیاست

مقصود وجود نقش اشیاست

غواص بحور دین و دنیاست

منجوق و لوای عز والاست

بر قد قبای او بود راست

ماندند جنیبه را به دربان

بردند سفال را به خمدان

نو بردهٔ فهم شد سخندان

از محو صفات صنع یزدان

در مطلع نور قرب جانان

بر روضهٔ وصل اوست غلتان

چون نالهٔ نیم خواب مستان

تیری به نشان راست بنشان

مشکی مکن از جمال خوبان

خواندم که فناست مغز ایمان

وان کیست ورای هر دو عالم

وز آب درو بلاد احکم

کم نام ولی دو کون ازو کم

در نقش نگینش اسم اعظم

در نسخهٔ توست این لغت ضم

اسرار زمین و آسمان هم

افتاد دلت زهی مکرم

رو رو که جهان شدت مسلم

چون شرح دهد زبان گنگم

یک نم ز شراب چارکون یم

انوار صفات و ذات مبهم