ما مست شراب جان فزاییم

در کنج شرابخانه گنجی است

آنها که هوای می ندارند

هر جا که صراحیی ز جامی است

تا حاصل ما ز می درآید

تا ما گل روی دوست دیدیم

ما گوهر نور ذات پاکیم

ساقی سخن از می مغان گفت

یک جرعه می و هزار معنی

وز گردش جام حسن ساقی

نارسته هنوز دار منصور

دوش از سر بی خودی و مستی

دل چون بشنید نام می را

ساقی بشکن خمار جان را

کین یک دوسه روز عمر باقی است

وان دم که تهی شود صراحی

در فصل بهار و موسم گل

ای آنکه نخوانده ای تو هرگز

فردا که بپرسش اندر آرند

ما مست شراب جام ساقی

ای دلبر ماهروی طناز

تا دیده ز پرتو جمالت

ما زنده به بوی جام عشقیم

با طوطی عقل خویش همدم

ای بلبل خوش نوا سرودی

با عود بسای عود می سوز

چون نیست درین زمانه ما را

دوش از سر خم صدا برآمد

زان جوش به گوش خاک در دهر

در حوصلهٔ جهان نگنجد

حقا که ز قدرت همو بود

ای رند شراب خواره امروز

چندان که تو شرح عشق کردی

شکرانهٔ آنکه صوفی امروز

زین پیش که از جهان پرغم

چون ملکت جم نماند جاوید

ای آنکه نگشته است خالی

بازآ که در آرزوی رویت

گفتم به طبیب درد خود را

بنوشت به خون دل جوابی

بنشینی اگر مجال داری

ای بیدل اگر تو دست یابی

ای بلبل خوشنوا فغان کن

چون سبزه ز خاک سر برآورد

بالشت ز سنبل و سمن ساز

چون لاله ز سر کله بینداز

بردار سفینهٔ غزل را

صد گوهر معنی ار توانی

وان دم که رسی به شعر عطار