فداک ابی و امی این تمشی

تورا چه عالم و چه عرش و چه فرش

کنون روحانیان عرش را بین

تویی سلطان مطلق در دوعالم

ز بس کامد به نزدیک تو جبریل

چو اندر عالم جان اوفتادی

چو دایم رحمة للعالمینی

نگردد مطلع بر نقش تو کس

چو تو برتر ز افلاکی به جز حق

زهی از عرش اعلی بر گذشته

چه گویم من که از هر جا که گویم

همه روحانیان بر جای مانده

هم از عقل معظم پیش رفته

قیامت نقد امروزت که هاتین

به خاصیت تو دری عالم افروز

به یک دم چون گهر از طشت پر زر

به نور جان به ذات حق رسیده

شده مستغرق نور مسما

زهی سلطان دارالملک افلاک

مجره زان پدید آمد که یک شب

قزح زان آشکارا شد که یک روز

ز اول حقه یک شب مهرهٔ ماه

تو آن وقتی نبی الله بودی

اگر نور وجود تو نبودی

چو پیش هو زنی هویی جگرسوز

فرو ماند چو خر در گل ز مدحت

ندارد هیچ کس با پشتی تو

زهی روز قیامت روز بارت

گنه کاران بر جان خورده زنهار

کجا پیغمبری دانی که آن روز

تویی مختار کل آفرینش

چو تو بر باد دیدی ملک عالم

به صورت چرخ از آن فوق تو افتاد

فلک زان می دود با طشت خورشید

به فراشی از آن می آیدت ابر

تورا چون حارس و چون حاجب آمد

زهی خاک درت تریاک اعظم

زهی موسی عمران بر در تو

زهی دربان تو یعنی که افلاک

تو را شیطان مسلمان گشته جاوید

اگر با نام حق نامت نگویند

نیاید خسته ای کو منکرت شد

عدو گر بنگرد در تو به انکار

نگین می خواست از مهر تو گردون

نگینش چون نشد مهر نبوت

زهی مه را رخت تنویر داده

جمالت حسن را در بر گرفته

خرد نطق خوشت را کار بسته

عروش هشت جنت در فراقت

چو خوشه ده زبان گشته نهم چرخ

ازین طاق چهارم روی خورشید

قضا دیده قدر مایه ز قدرت

به فرمان تو ای فرمان ده جان

دل عطار مجنون غم تو

دلی کایینهٔ اسرار گردد

تویی آن خواجه کز یک شاخ نعتت

تویی آن مرد کز نور وجودت

تویی آن صدر کز دریای جودت

دل من یا رسول الله خفته است

چه کم گردد ز بحر بی نهایت

دل عطار را گر بار دادی

نکوکارا مگر کاری شود پیش