جان تنها نه خرد چندان که هست

تا ابد فارغ ز هر نقصان که هست

نیست عیب چشمهٔ حیوان که هست

در بر آن حسن جاویدان که هست

بود هم زین شیوه سرگردان که هست

چون تو خورشیدی درین دوران که هست

در سیاهی شد چنین پنهان که هست

بی سر و بن می رود زین سان که هست

در خم آن زلف چو چوگان که هست

گوی خواهد شد درین میدان که هست

ابر را هر دیدهٔ گریان که هست

شبنمی است این جملهٔ باران که هست

از دل هر یک درین طوفان که هست

کار تا چون رفت از آن پیشان که هست

همچو من بس بی سر و سامان که هست

در دو عالم این همه حیران که هست

تا بفرمایی تو هر فرمان که هست

بیشتر از ملک هر سلطان که هست

ذره ای دردت ز هر درمان که هست

گر دمی برهد ازین زندان که هست