هر که درین دیرخانه مرد یگانه است

ور به دم صور باهش آید ازین می

بر محک دیرخانه ناسره آید

در بن این دیر درس عشق که گوید

هر که دلی شاخ شاخ یافت چو شانه

بر سر جمعی که بحر تشنهٔ آنهاست

عاشق ره را هزار گونه جنیبت

عشق که اندر خزانهٔ دو جهان نیست

چون رخ معشوق را نه شبه و نه مثل است

چشمه و کاریز و جوی و بحر یک آب است

ذره اگر بی عدد به راه برآید

هر دو جهان دام و دانه است ولیکن

تا که زبانم به نطق عشق درآمد