چه شور است این کزان بت در زمانه است

ز هر موییش جویی خون روانه است

که این دل مست دردی مغانه است

چه بازم چون نه بازی و نه خانه است

شفا از نعره های عاشقانه است

دلت غمگین و نفست شادمانه است

چه مرغی آنکه عرشش آشیانه است

بخور دانه که غم خوردن فسانه است

به دام اندر که را پروای دانه است

به دام افتاده سر بر آستانه است

چه گویم چون زبانم پر زبانه است

جمال بی نشانی را نشانه است

که او خود عاشق خود جاودانه است

خیال آب و گل در ره بهانه است

که کلی هر دو عالم یک یگانه است

که راهی دور و بحری بی کرانه است

دو عالم همچو نقش آسمان است

ز صاف عشق مخمور شبانه است