ای راه تو را دراز نایی

این راه دراز سالکان را

عاشق ز فنا چگونه ترسد

چون از تو نماند هیچ بر جای

ای دل بنشسته ای همه روز

در لجهٔ بحر عشق جانت

دری که به هر دو کون ارزد

هرگز دیدی که هیچ سلطان

هرگز دیدی که رند گلخن

ای دل خون خور که آن چنان ماه

ای بس که من اندرین بیابان

دردا که ز اشتران راهش

باری چه بدی که غول را هم

چون در خور صومعه نیم من

در بسته چهار گوشه زنار

بس پرگره است زلفش و هست

گر خون دلم بریزد آن زلف

گر تو سر عین عشق داری

ورنه ز درم برو که در پاش

عطار تو خویشتن نگه دار