ای هرشکنی از سر زلف تو جهانی

نه هیچ فلک دید چو تو بدر منیری

خورشید که بسیار بگشت از همه سویی

یک ذره اگر شمع وصال تو بتابد

زابروی هلالیت که طاق است چو گردون

چون دایره بی پا و سرم زانکه تو داری

ارباب یقین ده یک یک ذره گرفتند

حرف کمرت همچو الف هیچ ندارد

مویی ز میان تو کسی می بنداند

در عشق تو کار همه عشاق برآمد

چون لاله دلم سوخته تن غرقهٔ خون است

چون حال من سوخته دل تنگ درآمد

عطار جگر سوخته را بود دل تنگ