ای روی تو فتنهٔ جهانی

کرده سر زلف پر فریبت

در چشم زدی ز دست بر هم

ابروی تو رستها چو تیراست

طراری را طراوتی نیست

ندهد مه و مهر نور هرگز

در دل بردن به خوبی تو

خورشید رخ تو را کند ذکر

تا من سگ تو شدم نماندست

من خاک توام مرا چنین خوار

در عشق تو چست تر ز عطار