تا تو ز هستی خود زیر و زبر نگردی

زین ابر تر چو باران بیرون شو و سفر کن

این پردهٔ نهادت بر در ز هم که هرگز

گر با تو خلق عالم آید برون به خصمی

ور بر تو نیز بارد ذرات هر دو عالم

گرچه میان دریا جاوید غرقه گشتی

گر عاقل جهانی کس عاقلت نخواند

گر تو کبود پوشی همچون فلک درین راه

عطار خاک ره شو زیرا که اندرین راه