74
غزل شمارهٔ ۷۴۷
آن را که نیست در دل ازین سر سکینه ای
نبود کم از کم و بود از کم کمینه ای
خواهی که از قرینه بدانی که عشق چیست
ناخورده می ز عشق ندانی قرینه ای
در دار ملک عشق خلیفه کسی بود
کو را بود ز در حقیقت خزینه ای
مرغی است جان عاشق و چندانش حوصله
کز هر دو کون لایق او نیست چینه ای
شه بیت سر عشق که مطلوب جمله اوست
بیتی است بس عجب مطلب از سفینه ای
عمری ز عرش و فرش طلب کردی این حدیث
چل روز نیز واطلب از قعر سینه ای
در عشق اگر سکینه پدید آیدت نکوست
لیکن به زهد هیچ نیرزد سکینه ای
طوفان عشق چون ز پس و پیش در رسد
جز در درون سینه نیابی سفینه ای
ای ساقی امشب از سر این جمع برمخیز
هر لحظه پر کن از می دوشین قنینه ای
چندان شراب ده تو که با منکر و مقر
در سینه ای نه مهر بماند نه کینه ای
بشکن پیاله بر در زهاد تا مگر
در پای زاهدی شکند آبگینه ای
عطار در بقای حق و در فنای خود
چون بوسعیدمهنه نیابی مهینه ای