102
غزل شمارهٔ ۷۴۶
شعله زد شمع جمال او ز دولتخانه ای
گشت در هر دو جهان هر ذره ای پروانه ای
ای عجب هر شعله ای از آفتاب روی او
گشتت زنجیری و در هر حلقه ای دیوانه ای
هر که با هر حلقه در دنیا نیفتاد آشنا
همچو حلقه تا ابد بر در بود بیگانه ای
نیک در هر حلقه او را باز می باید شناخت
ورنه گردد بر تو آن هر حلقه ای بتخانه ای
در درون چاه و زندانش بدان و انس گیر
زانکه نه گلشن بود پیوسته نه کاشانه ای
یا اگر هر دم به نوعی نیز بینی آن جمال
تو یقین می دان که آن گنجی است در ویرانه ای
ور به یک صورت فرو ریزی چو گلبرگی ز بار
کی رسد دریا به تو، تو مست از پیمانه ای
قفل عشقش کی گشایی گر کلیدی نبودت
هر دم از انسی نو و دردی نوش دندانه ای
من چه گویم چون درین دریا دو عالم محو شد
شبنمی را کی رسد از پیشگه پروانه ای
هر که خواهد داد از وصلش سر مویی خبر
در حقیقت آن سخن دانی که چیست افسانه ای
از مسما کس نخواهد یافت هرگز شمه ای
گر به تو اسمی رسد واجب بود شکرانه ای
گر جزین چیزی که می گویم طلب داری دمی
تا ابد در دام مانی از برای دانه ای
شبنمی را فهم کی در بحر بی پایان رسد
گر نمی فهمش بود باشد قوی مردانه ای
چون رسد آن نم بدو جاوید در پی باشدش
تا کند هم چون خودش از فر خود فرزانه ای
یک سر سوزن ندیدی روی دولت ای فرید
ده زبان تا چند خواهی بود همچون شانه ای