از جهان بیرون ولی در قعر جان

خود تویی از هر دو بیرون جاودان

هم ز جان می جویدت دایم جهان

نه که جانی، لیک چون گردی نهان

چون نهان گردی چو جاویدی عیان

هم نه اینی هم نه آن هم این هم آن

تن ز پیدایی تو جان بر میان

تن چو در جوش است چون یابد نشان

زین دو وصفند این دو جوهر در گمان

قرب بی وصفیت یابند آن زمان

می روم بسته میان بر سر دوان

جان فشانند این طلب را جان فشان

زان چه گویم چون نیاید در بیان

پر زبانه گرددم حالی زبان

او بگفت اسرار کو اسراردان