ای گرفته حسن تو هر دو جهان

جان تن جان است و جان جان تویی

های و هوی عاشقانت هر سحر

بوالعجب مرغی است جان عاشقت

جملهٔ عالم همی بینم به تو

ای ز پیدایی و پنهانی تو

تن همی داند که هستی بر کنار

بس سخن گویی از آنی بس خموش

کی تواند دید نور آفتاب

ما همه عیبیم چون یابد وصال

تا نگردد جان ما از عیب پاک

آستین نا کرده پر خون هر شبی

همچو عطار از دو کون آزاد گرد