134
غزل شمارهٔ ۵۸۹
دست در عشقت ز جان افشانده ایم
و آستینی بر جهان افشانده ایم
ای بسا خونا که در سودای تو
از دو چشم خون فشان افشانده ایم
وی بسا آتش که از دل در غمت
از زمین تا آسمان افشانده ایم
تا دل از تر دامنی برداشتیم
دامن از کون و مکان افشانده ایم
دل گرانی کرد در کشتی عشق
رخت دل در یک زمان افشانده ایم
چون نظر بر روی آن دلبر فتاد
تن فرو دادیم و جان افشانده ایم
هرچه در صد سال می کردیم جمع
در دمی بر دلستان افشانده ایم
چون ز راه نیک و بد برخاستیم
دل ز بار این و آن افشانده ایم
چون دل عطار شد دریای عشق
بس جواهر کز زبان افشانده ایم