دل ندارم، صبر بی دل چون کنم

در بیابانی که پایان کس ندید

همرهان رفتند و من بی روی و راه

همچو مرغ نیم بسمل بال و پر

بر امید قطره ای آب حیات

چون دلم خون گشت و جان بر لب رسید

هر کسی گوید که این دردت ز چیست

مبتلا شد دل به جهل نفس شوم

نفس، گرگ بد رگ است و سگ پرست

ناقصی کو در دم خر می زید

مدبری کز جرعه دردی خوش است

چون ز غفلت درد من از حد گذشت