وصل را از وعده باور چون کنم

دل ندارم، قصد دلبر چون کنم

مانده ام چون حلقه بر در چون کنم

خویش را با تو برابر چون کنم

می ندانم پای از سر چون کنم

برده ام صد بار کیفر چون کنم

مانده ام بی عزم مضطر چون کنم

وصل روی تو میسر چون کنم

مفلسم از صبر لنگر چون کنم

گشت چشمم غرق گوهر چون کنم

نیست آن کار سخنور چون کنم

چون نه خشکم ماند و نه تر چون کنم

آن عوض با این محقر چون کنم

چون تو هستی روح پرور چون کنم

می زیم از دست دیگر چون کنم

قصه ای با تو مقرر چون کنم