دوش دل را در بلایی یافتم

گفتم ای دل چیست حال آخر بگو

همچو گویی در خم چوگان عشق

خواستم تا دل نثار او کنم

پیش از من جان بر او رفته بود

آن بقا از جان نبود از عشق بود

مردم چشم خودش خوانم از آنک

گرچه زلف او گره بسیار داشت

با چنان مشکل گشایی حل نشد

چون به خون خویشتن بستم سجل

چون سجل بندم به خون چون پیش ازین

عقل از زلفش ز بس کاندیشه کرد

با دهانش تا دوچاری خورد دل

در هوای او دل عطار را