تو بلندی عظیم و من پستم

تا که سر زیر پای تو ننهم

تا چنین هستیی حجابم بود

چون ز هستی خویش نیست شدم

گرچه وصل تو نیست یک نفسم

خود تو دانی کز اشتیاق تو بود

دوش عشقت درآمد از در دل

گفت بنشین و جام و جم در ده

گفتمش جام جام به دستم بود

گفت اگر جام جم شکست تورا

سخت درمانده بودم و عاجز

آفتابی برآمد از جانم

از بلندی که جان من بر شد

چون شوم من ورای هر دو جهان

عمر عطار شد هزاران قرن