از عشق تو من به دیر بنشستم

چون حلقهٔ زلف توست زناری

گر دین و دلم ز دست شد شاید

دست آویزی نکو به دست آمد

چون ترسایی درست شد بر من

زان می که به جرعه ای که من خوردم

در سینه دریچه ای پدید آمد

صد بحر از آن دریچه پیدا شد

طاقت چو نداشتم شدم غرقه

جانم چو ز عشق آن جهانی شد

باور نکنند اگر به نطق آرم

نه موجودم نه نیز معدومم

عطار درین چنین خطرگاهی