عاشقی نه دل نه دین می بایدش

هر کجا رویی چو ماه آسمان است

زن صفت هرگز نبیند آستانش

می کشد هر روز عاشق صد هزار

شادمانی از غرور است از غرور

برهم افتاده هزاران عرش هست

در ره عشقش چو آتش گرم خیز

سر گنج او به خامی کس نیافت

آه سرد از نفس خام آید پدید

آن امانت کان دو عالم برنتافت

گنج عشقش گر ندیدی کور شو

سر گنج او همه عالم پر است

می تواند داد هر دم خرمنی

شرق تا غرب جهان خوان می نهد

اوست شاه تاج بخش اما ایاز

گنج ها بخشید و از تو وام خواست

امتحان را زلف هر دم کژ کند

نه فلک فیروزه ای از کان اوست

دست کس بر دامن او کی رسد

عاشقان را دست و پای از کار شد

آفتابی ای عجب با ما بهم

ذره ای را بار می ندهد ولیک

پای بگسل از دو عالم ای فرید