چون لبش درج گهر باز کند

یارب از عشق شکر خندهٔ او

هیچ کس زهره ندارد که دمی

تیرباران همهٔ شادی دل

راست کان ترک پریچهره چو صبح

نتوان گفت که هندوی بصر

ناز او چون خوشم آید نکند

ماه رویت چو ز رخ درتابد

همه ذرات جهان را رخ تو

وه که دیوانگی عشق تو را

ماه در دق و ورم مانده و باز

گفته بودی که برو ور نروی

سر نپیچم اگر از هر سر موی

به سخن گرچه منم عیسی دم

عنبر زلف تو عطارم کرد