گرد ره تو کعبه و خمار نماند

ور یک سر موی از رخ تو روی نماید

وآن را که دمی روی نمایی ز دو عالم

گر برفکنی پرده از آن چهرهٔ زیبا

جان چو بگشاید به رخت دیده که جان را

گر وحدت خود را با قلاوز فرستی

جانا ز می عشق تو یک قطره به دل ده

در خواب کن این سوختگان را ز می عشق

از بس که ز دریای دلم موج گهر خاست