آتش سودای او جانم در آتش می کشد

گاه می سوزد چو عود و گه دمی خوش می کشد

هر نفس چون خونیان اندر کشاکش می کشد

لاجرم نه بار هفت و نی غم شش می کشد

هر که را دل سوی آن زلف مشوش می کشد

آفتاب تیر بر چرخ منقش می کشد