عشقت ایمان و جان به ما بخشد

نیست علت که ملک صد سلطان

گر همه طاعتی به جای آری

لیک گنجی که قسم عشاق است

نیست کس را خبر که پرتو عشق

ذره ای گر ز پرده در تابد

گر بقا بیندت فنا کندت

هر نفس صد هزار خاک شوند

چون ببازی تو جمله تو بر تو

گر تو را چشم راه بین است بران

وگرت چشم تیرگی دارد

همچو نی شو تهی ز دعوی و لاف

گر بسوزی ز شعله نور دهد

گر درین ره فرید کشته شود