فارغ ز نیک و بد گشت ایمن ز ما و من شد

کان دم که عشق آمد از ننگ تن به تن شد

افلاک سرنگون گشت ارواح نعره زن شد

کس را ندید محرم با جای خویشتن شد

وان خود چنان که آمد هم بکر با وطن شد

عاشق نمرد هرگز کو زنده در کفن شد

مردود خلق آمد رسوای انجمن شد

هر موی بر تن او گویای بی سخن شد

عطار همچو مردان در خون جان و تن شد