85
غزل شمارهٔ ۲۴۱
از سر زلف دلکشت بوی به ما نمی رسد
بوی کجا به ما رسد چون به صبا نمی رسد
روز به شب نمی رسد تا ز خیال زلف تو
بر دل من ز چارسو خیل بلا نمی رسد
بوک دعای من شبی در سر زلف تو رسد
چون من دلشکسته را بیش دعا نمی رسد
می رسد از دو جزع تو تیر بلا به جان من
گرچه صواب نیست آن هیچ خطا نمی رسد
در عجبم که دست تو چون به همه جهان رسد
چیست سبب که یک نفس سوی وفا نمی رسد
خاک توییم لاجرم در ره عشق تو ز ما
گرد برآمد و ز تو بوی به ما نمی رسد
رحم کن ای مرا چو جان بر دل آنکه در رهت
می نرهد ز درد تو وز تو دوا نمی رسد
گرچه فرید فرد شد در طلب وصال تو
وصل تو کی بدو رسد چون به سزا نمی رسد