گر نکوییت بیشتر گردد

آفتابی که هر دو عالم را

زآرزوی رخ تو هر روزی

نرسد آفتاب در گردت

گر بیابد کمال تو جزوی

صبح از شرم سر به جیب کشد

هر که بر یاد چشمهٔ نوشت

درد عشق تو را که افزون باد

چون ز عشقت سخن رود جایی

چه دهی دم مرا دلم برسوز

بر رخم گرچه خون دل گرم است

دل عطار هر زمان بی تو