بودی که ز خود نبود گردد

چوبی که فنا نگردد از خود

این کار شگرف در طریقت

هرگه که وجود تو عدم گشت

ای عاشق خویش وقت نامد

دل در ره نفس باختی پاک

دل نفس شد و شگفتت آید

هر دم که به نفس می برآری

بی شک دل تو از آن چنان دود

عطار بگفت آنچه دانست