به حکم نیشکر آرد برون ز زهرگیا

به قطع تیغ تو را دیده ام ید بیضا

ازین جهت جهد آتش ز صخره صما

ز بیم خار سر رمح تو دل خارا

که تا کله بنهد پیش چار ترک تو را

هزار چشم به روی تو این سپهر دو تا

که تا نثار کند بر تو لؤلؤ لا لا

ورای این چه توان گفت ماورای ورا

محیط گشت و چنین نامدار شد طغرا

هزار کوه به خود درکشد چو کاه ربا

نبات سدره و طوبی گرفت نشو و نما

فروچکید ز هر قطره ای دو صد دریا

ز زیر تا به زبر بحر آب شد ز حیا

عجایبی است ز دریای آب استسقا

گهی ز رعشه بلرزید و گه ز استرخا

چو شبنمی به همه کوه و بحر کرد هبا

که حشو دشمنم آتش فکند در احشا

فتاد غیبت هدهد که رفته بد به سبا

که جمله بر گهر صدق من بوند گوا

به ذره ای نرسد عقل جملهٔ عقلا

منزه است از آن وصف و پاک و بی همتا

ز وصف غزت او کور گشته چون و چرا

نگار کرد بزد هفت مهدش از میزا

ز سوز سینهٔ آن مور لیلةالظلما

ز زخم راندن آن نیش می شنود آوا

به هر نفس ز سر عجز می شود شیدا

ز اوج دایرهٔ چرخ و مرکز غبرا

هزار رنگ برآورد خاک چون دیبا

به یک حضور قیامت به یک شهود لقا

به دو عروج و دو معراج و دو جهان و دنا

به سه طلاق به صدق و به سه طریق ملا

به چار جوی بهشت و به چار فصل بها

به پنج نوبت شرع و به پنج رکن هدی

به شش کرامت و شش روز و شش کریم عبا

به هفت مفرش ارض و به هفت سقف سما

به هشت معتدل و هشت جنةالماوا

به نه مزاج و به نه طاق گلشن خضرا

به ده حس و به ده ایام ماه عاشورا

که غرقه بود در انوار آیه الکبری

که از هزار ثنا بیش بود آن یک لا

نسیم همنفسی یافت در حریم رضا

که سنگ گشت روان از مقابح سفها

بدان نگارگری کان نگاشت چون دیبا

چو پر یک ملخ آمد در آن عریض فضا

به جان او که ز خود شد ز ماء مااوحی

به جمع آدم و ذریتش به زیر لوا

به حلم شاهد قرآن به علم شیر خدا

به نوش داروی در زهر کشتهٔ زهرا

به خون یحیی و سبطین و جملهٔ شهدا

بسی و اند هزار اهل صفه و اهل صفا

به وجه زرد صهیب و به درد بودردا

به عشق گرم معاذ جبل سوی مبدا

به اهل بیتی سلمان و خلعت منا

لباس آن همه یک خرقه، قوت یک خرما

به خفتگان بقیع و به کشتگان غزا

مثلثی که مربع نشست دین به نوا

سخن ز خواجهٔ دین بی قیاس کرد ادا

به شوق بی صفت بوسعید و ابن عطا

ز انالحقش همه حق ماند و محو گشت انا

خمیر این همه اعجوبه بی سواد مسا

ازو بزاد زنی طفل پیر چون حوا

به شرمناکی دوشیزگان هفت سرا

که دور اوست و ز پیری همی رود به عصا

ز حجتش که برو نور روی اوست گوا

به خون بگشته ز ضرب دو دست او به دعا

به سرکشی سپر زرد می کند پیدا

ز بحر شعر ترش در سه پرده یافت نوا

که در سه بعد محقق ازوست خط ذکا

متاع خود به منازل سپرد از سیما

به روز کز دم صبح است ترک مارافسا

به روزنامهٔ امروز و به هیبت فردا

به پختگان طریقت به عادلان قضا

به ساجدان سحرگه به صابران غدا

به عاشقان جمال و به تشنگان فنا

میان سجده ز سبحان ربی الاعلی

هنوز در ره او ناشنیده بانگ درا

بلا فرو شود آنگه برآید از الا

چو عقل کل بنخفتد میانهٔ اجزا

به هر سحر بنشاند ز چشم خون پالا

که کس نیافت از آن بوریاش بوی ریا

به نار و نور درافتد میان خوف و رجا

به مروه و جبل الرحمه و منا و صفا

به آب کوثر و آب حیات و آب رضا

به منظرالدرجات و به مخرج المرعی

به فر عالم کبری و عالم صغری

به بیت احزان و بیت قبر و بیت بقا

به زلف پر خم یاسین و طرهٔ طاها

به علم القرآن و به علم الاسما

به روز جمعه و عید و به روز حشر و جزا

به حرمت شب آبستن و شب یلدا

به پادشاهی عقل و رئیسی اعضا

به پیر طبعی روح و به دولت برنا

به هم سری دو دست و به سرکشی دوپا

به حدس هدهد بلقیس و عزت عنقا

به رخش خاص تو یعنی که دلدل شهبا

به شیر فرش تو یعنی اسد برین بالا

به یاد گرد تو کاتش فکند در اعدا

که گوهری به قطع اوست خاصه در هیجا

فرو برد به دمی صد هزار اژدرها

که روشن است مویی نمی برد ز سها

قبول کرد به صد بر و بحر در اعطا

یمینش از صف غلمان، یسارش از حورا

هزار دل به سرغمزه آرد از یغما

چو زخمه سر زده شد زهره از سر صفرا

ز هشت خلد برآید خروش صدقنا

نیابدش دومین در کراسهٔ شعرا

به صور آه من از دست دشمن رعنا

چو افک عایشهٔ پاک دین خطاست خطا

که گفته ام سخن از تو برون ز مدح و ثنا

که همچو دیدهٔ مور است می شود صحرا

مکن ز خشم مرا پوستین درین سرما

ز دست یوسف صدیق دیدهٔ بینا

ز خون من نه زخون چو من هزار گدا

مرا سزاست بتر زان و از تو نیست سزا

مرا بس این که بدین صدق هست حق دانا

به راندن که برو یا به خواندن که بیا

از آنکه حبل متین است و عروة وثقی

چو سایه نیست مرا دور بودن از تو روا

چو گوی می دومت در رکاب ناپروا

چو کلک بر خط حکمت به سر دوم حقا

چو دور باش به جان داری آیمت ز قفا

وگر چو شمع کشی هر شبم به تیغ جفا

به سنگ چون سگ اصحاب کهف دور مرا

ز بندهٔ تو خود این کرده گیر بر عمدا

عطاردی است برو ختم چون که بر تو عطا

دعای جان تو کار است در خلا و ملا

به جز تو کیست که آمین کند مرا به دعا

مقربان سماوی ز حضرت اعلی

در آن جهانش بده نیز ملکتی والا

که لایق است هم اینجا به ملک و هم آنجا