که هست عرصهٔ بی دولتی سرای فنا

طریق دولت دل بسته شد به سد جفا

زکات خواست همی خشک شد به نوبت ما

نفس چگونه برآید کنون ز صبح وفا

سپهر شعبده و نافه ورد جیب صبا!

به سوی عرش به دست کبوتران دعا

نه شد دلم به مراد تمام کامروا

سیه گلیم فلک می نماید از بالا

که از خوشی نتوان خورد بیش داد مرا

که بر گشاد چو پرگار صد دهن به بلا

به های هوی درآید ز اشک من عمدا

به مد و جزر یکی شد دل من و دریا

که چون محیط تن آمد زچشم خون پالا

که روز و شب به زر و سیم می کنم سودا

که گشت از گل سرخ اشک همچو سیم جدا

اگر مرا به غم خویشتن کنند رها

که مهره چون بنشیند میان خوف و رجا

ز چرب دستی گردون درآمدیم ز پا

نه همدمی که دمی همدمی کند به نوا

که خفته در بنهد هفت چارطاق دو تا

تو از کجا و دم ریشخند او ز کجا

که پردهٔ زربفت شب به تیغ قبا

چه فایده که همه خود همی خورد تنها

سیاه کاسگیش در کسوف شد پیدا

که تا چو خوشه سر خلق بدرود ز قفا

که نیست هیچ غمی داس را ز رنج گیا

ز بس که بر سر ما گشت گنبد خضرا

اجل نخورد دوچاری درین سپنج سرا

که بر سرش بنگردید آسیای فنا

تو در میانهٔ این خوش بخفته اینت خطا

که خوش به شعبده ای مست خواب کرد تو را

ندید روی کسی تا نیافت آب صفا

که معتدل تر ازین نیست هیچ آب و هوا

چرا چو نافه شدی تا که دم زنی به ریا

که زنده دل شوی از یک دروغ طال بقا

که گل ز پرده اگر دم زند شود رسوا

از آن سبب که ازین پرده کس نداد آوا

ولیک کار خدا را نه چون بود نه چرا

که آن ستور بود که فرو شود به چرا

که بر خدایی او هست ذره ذره گوا

که همنشینی سلطانیان کنی تو گدا

نه ذره راست محل و نه سایه را یارا

قضای عمر کنی و رضا دهی به قضا

چو کودکان دغل باز تا به کی ز دغا

که گرچه پیر شدی طفل این رهی حقا

به ذره ای نرسد عقل جملهٔ عقلا

چو طفلکان به شیرند در طریق فنا

تو هم مخسب که این درد را تویی به سزا

چنان در دم نزند ساعتی ز بانگ و نوا

هزار درد بیفزایدش به بوی دوا

فرو چکد که برآید ز نه فلک غوغا

که نوحه مادر فرزند کشته کرد ادا

پس این سخن را تو راهبر شو ای دانا

تفاوتی نکند پیش چشم نابینا

ز روز کوری خود شب رود ز بیم ضیا

جهان هر آینه مشغول داردش به سها

که بیش یک نفسی نیست عمر تو اینجا

زعمر قسم تو آن است روز عرض جزا

به عمر خویش نمیری از آن سپس حقا

از آنکه هست چو موسیش صد ید بیضا

ز نه سپهر بر آید صدا که صدقنا

نظیر این گهر اندر خزانهٔ شعرا

در اشتیاق درت پخته ام بسی سودا

تو هم به پردهٔ فضلت بپوش روز لقا

به سنگ چون سگ اصحاب کهف دور مرا

به شعر بیهده فرسود چون زبان درا

مرا ز ملکت هب لی خلاص ده ز هبا

به دست پیک صبا هر سحر نسیم رضا

میان سجده که سبحان ربی الاعلی