به مصر عالم جان شو که مرد عالم جانی

تو گه دل بستهٔ چاهی و گه در بند زندانی

برادر برده از تهمت به پیش پیر کنعانی

که تا صد دیده در یک دم شود زان نور نورانی

تو در بند قفس ماندی چه باز دست سلطانی

ولی چون بی کله گردی به بینی آنچه می دانی

ز خوشی گه به جوش آیی ز شادی گه پر افشانی

نباشد قطره ای در جنب آن دریای روحانی

زهی حسرت که خواهد دید جانت زین تن آسانی

تو خود را با دو روزه عمر همچون گل چه خندانی

نه ای تو هیچ کس خود را متاع چار ارکانی

از آن ترسم که جان تو نیارد تاب عریانی

به مرکب باز استادی چرا مرکب نمی رانی

که مرکب چون فروماند تو بی مرکب فرومانی

ز یک یک پایه ای برتر گذر می کن چو بتوانی

سزد خود را ازین دوزخ که نقد توست برهانی

گهی در آتش حرص و گهی در آب شهوانی

زمانی رسم سگ طبعی زمانی شر شیطانی

نه یک همدرد صاحبدل نه یک همراز ربانی

بگو تا چون کنیم آخر درین گلخن نگهبانی

دهان ما پر آب گرم و کار ما مگس رانی

که تا جانت شود پر نور از انوار یزدانی

که خود را سود می دیدند در بازار ارزانی

در آن عالم شدند آزاد از درد و پشیمانی

شری و بیع زین سان کن اگر تو هم از ایشانی

یکی مست اناالحق گشت و دیگر غرق سبحانی

تویی آن پرده اندر ره مگر کین پرده بدرانی

که نتوانی سوی این راز پی بردن به آسانی

که تو در بند هرچیزی که هستی بندهٔ آنی

چرا بس ناخوشت آید گرت گویند نادانی

اگر مشتاق آن ملکی چرا بر خود نمی خوانی

پس از اندیشه های بد دل و جان را چه رنجانی

ولی خون خور که باقی نیست کار عالم فانی

ز خوف مرگ نتوان رست اگر در جوف سندانی

که اندر چشم عزراییل کم از یک سپندانی

که بردی آب روی خویش تا در بند این نانی

که مشتی مردم دیوند این دیوان دیوانی

ازین دریای مغرق بو که همچو خضر بجهانی

که یک چشمان این راهند ره بینان یونانی

برو انگشت بر لب نه که در انگشت رحمانی

که دری گم شده است از من درین دریای ظلمانی

بسی اشتر بجست از هر سویی و آورد تاوانی

دلش از حسرت اشتر میان صد پریشانی

برآمد گوی مه ناگه ز روی چرخ چوگانی

از آن شادی بسی بگریست همچون ابر نیسانی

که هم نوری و نیکویی و هم زیبا و تابانی

به هر وجهی که گویم شرح تو صد باره چندانی

مگر گم کردهٔ خود بازیابد عقل انسانی

بدان اسرار این معنی اگر مرد سخن دانی

که این شوریده خاطر را نجاتی ده ز حیرانی

دلش را آشکارا کن همه اسرار پنهانی

ز گریه کرده خونین روی و خاک آلوده پیشانی

به پیش نور آن حضرت حضوری دارش ارزانی

کجا زیبد ز فضل تو گرش نومید گردانی