ای حلقهٔ درگاه تو هفت آسمان سبحانه

ای از هویدایی نهان وی از نهانی بس عیان

چرخ آستان درگهت شیران عالم روبهت

در کنه تو عقل و بصر هم اعجمی هم بی خبر

در وصف ذاتت بی شکی از صد هزاران صد یکی

در جست و جویت عقل و جان واله فتاده در جهان

دل غرقهٔ دریای تو تن نیز ناپروای تو

هر بی زبانی بسته لب با رازهای بوالعجب

ذرات عالم از علی تا نقطهٔ تحت الثری

شب های تار و روشنان بر خاک تو نوحه کنان

گردون زنگاری تو غرق هواداری تو

بر درگه تو آسمان در آستین آورده جان

سلطان عالی حضرتی برتر ز نور و ظلمتی

بس کس که اندر باخت جان تا یابد از کویت نشان

وصفت که جان افزایدم گرچه زبان بگشایدم

چون وصف تو بیچون بود از حد عقل افزون بود

پیش از همه رانده قلم بنوشته منشور کرم

فرعون چون سرکش بود گرچه در آب خوش فتد

پنهان کنی پیغمبری از آتشی در آذری

از نیم پشه کژدمی، انگیختی چون رستمی

از عنکبوت بی تنی بر ساختی پرده تنی

آن کرم سرگردان تو در قعر سنگی زان تو

چون جان و دل پرداختی تن ها به خاک انداختی

بگشای چشم ای دیده ور در صنع رب دادگر

آن ماه نو ابرو به خم وین طاس روی اندر شکم

چون خور فتد در قیروان شعرای شب آرد جهان

شب را ز انجم توشه ای پروین چو زرین خوشه ای

هر شب به دست قادری بر گلشن نیلوفری

چون صنع خود پیدا کند صحن فلک صحرا کند

چون طاق گردون بسته شد عدل و کرم پیوسته شد

گه ماه را بگداخته در راه ماهی تاخته

گه خوشه ای بیرون کشد تا آدمی در خون کشد

عقرب نهاده گردنش بگشاده دم بر دشمنش

چشم ترازو وا کند صد چشمه زو صحرا کند

گه تن به بازی سرکشد ضحاکیی خنجر کشد

بلبل که جان افزاید او دستان زنان زان آید او

از شوق تو هر بلبلی چون پیش آرد غلغلی

گر زان شراب عاشقان یک جرعه برسانی به جان

هستم رهین نعمتت دل بر امید رحمتت

ای بر حقیقت پادشا گر در ره تو این گدا

چون آفریدی رایگان نه سود کردی نه زیان

یارب دل و دلدار شد بار گنه بسیار شد

اول نه نیکو زیستم جز حسرت اکنون چیستم

درمانده ام در کار خود نه یار کس نه یار خود

جان مرا هشیار کن شایستهٔ دیدار کن

در ششدر خوف و رجا چون جان شود از تن جدا

از ظلمت تحت الثری جان جذب کن سوی علا

هرچند بی باک رهم از لطف کن پاک رهم

عطار را در هر نفس فریاد رس لطف تو بس