آتش تر می دمد از طبع چون آب ترم

بر سر هفتم طبق در من یزید هشت خلد

دختران خاطرم بکرند چون مریم از آنک

چون برون آرم ز خاطر در معنی های بکر

گر ببازم با فلک نرد سخن از یک دو ضرب

زان دهان عقل همچون پسته از هم باز ماند

گرچه در باب سخن همتا ندارم در جهان

کار آن دارد که کار این جهانش هیچ نیست

کی تواند یافت جانم گوهر دریای دین

نفس خود رایم به غفلت تا به جان درکار شد

هر زمانم از رهی دیگر کشاند بوالعجب

تن زنم تا همچنینم سوی دوزخ می برد

گر میان دوزخ از من دور گردد نفس شوم

تا که با نفسم فرود هفت دوزخ مانده ام

نفس بر من چون جهان بفروخت دادم دین و دل

پیکرم چون در دهان اژدهای چرخ زاد

من چه سازم در میان این دو نره اژدها

لاجرم چون جای من پیوسته کام اژدهاست

چون گل اندر غنچه ام هم تشنه دل هم بسته لب

کی دهد با نار شهوت نور معنی خاطرم

مانده ام در پرده های بوالعجب بر هیچ نه

در بیابانی که نه پا و نه سر دارد پدید

مانده ام بی دانه و آبی اسیر این قفس

مانده ام در چاه زندان پای در بند استوار

خلق عالم جمله مشغولند اندر کار خویش

هر کسی خود را به پنداری غروری می دهد

گرچه بسیاری رسن بازی فکرت کرده ام

گر بگویم آنچه از اندیشه بر جان من است

گر بسی زیر و زبر آیم بنگشاید گره

بیقراری می کنم اما چه سازم زانکه من

خالقا عطار را یک قطره بخش از بحر قدس

سر نپیچم از درت گر بند بندم بگسلی

از عذاب من اگر کار تو خواهد گشت راست

بنده خاک توست و می دانم که دست اینت هست

لیکن از فضل تو آن زیبد که دستی بر نهی