نه پای آنکه از کرهٔ خاک بگذرم

بی آب و دانه در قفسی تنگ مانده ام

زان چرخ چنبری رسن و دلو ساخته است

سیرم ز روز و شب که درین حبس پر بلا

از بسکه همچو نقطهٔ موهوم شد دلم

تا عالم مجاز نهادم به زیر پای

تا روح و نفس هر دو به هم بازمانده اند

بر کل کاینات سلیمان وقتمی

معلوم شد مرا که منم تا که زنده ام

کاری است بس عجایب و پوشیده کار حق

بر پی شوم بسی و چو گم کرده اند پی

از عشوه های خلق به حلقم رسید جان

هر بی خبر برادر خویشم لقب نهد

دل شد سیاه و موی سپید از غرور خلق

بی وزن مانده ام چو ندارم چه سود سنگ

مشتی کلوخ سنگ ندارند لاجرم

بر من مزوری کند از هر سخن حسود

نی نی چو شکر هست شکایت چرا کنم

چون من بساط شکر کنون گستریده ام

چون مس بود وجود عدو کیمیای اوست

دیوان من درین خم زنگاری فلک

معنی نگر که چشمهٔ خضر است خاطرم

در چار بالش سخنم پادشاه نظم

تیغی که ذوالفقار من آمد به پیش خصم

گر خصم منقطع شده برهان طلب کند

در قوت و طراوت معنی نظیر من

گر خصم بالشی کند از آب و آتشم

خورشید جان فزای بود نور خاطرم

هر خون که جوش می زند از عشق در دلم

هر مهره ای که من به سخن گوهری کنم

چون من کمان گروههٔ فکرت کنم به چنگ

گویی که خاطرم فلک نجم ثابت است

نی نی که بی حساب فلک را گر اختر است

بی اختر است روز و نیم من به روز او

گر باورم نداری ازین شرح نکته ای

خوانی کشیده ام ز سخن قاف تا به قاف

نظاره را بخوان من آیند جن و انس

خوان فلک که هست سیه کاسه هر شبی

وان گرده گاه پاره کند گه درست باز

من خوان هنوز بازنپیچم که در رسد

از رشک خوان من فلک ار طعمه ای نکرد

روحانیان شدند برین خوان پر ابا

هر صورت جماد که برخوان من نشست

می خواره ای که کاسه بدزدد ز خوان من

همچون مسیح گرده و خوان بر زمین زنم

هر روز طشت دار فلک دست شوی را

اول به پای آمد و آخر به سر بشد

یارب بسی فضول بگفتم ز راه رسم

بی بحر رحمت تو مرا موت احمر است

زین هفت حقه فلکم بگذران که من

روزی که زیر خاک شوم رحمتی بکن

روزی که سر ز خاک برآرم بپوش عیب

رویم مکن سیاه که در روز رستخیز

گر رد کنی مرا واگر درپذیریم

فی الحال سرخ روی دو عالم شوم به حکم

تا هست عمر چون سگ اصحاب کهف تو

بر خاک درگه تو شفاعت گری کند

فریاد رس مرا که تو دانی که عاجزم

آزاد از گنه کن و از بندگیت نه

عطار بر در تو چو خاک است منتظر