ای مرغ روح بر پر ازین دام پر بلا

بر دل در دو کون فروبند از گمان

سیمرغ وار از همگان عزلتی طلب

گنج وفا مجوی که در کنج روزگار

بنگر که چند پند شنیدی ز یک به یک

این جمله گفت و گوی نه زان بود تا تو خوش

آخر بقای عمر تو تا چند درکشد

ای همچو مور خسته درین راه بیش جوی

افلاک در میان کشدت خوش خوش از کنار

گر آنچه می کنی تو ز غفلت برای خویش

مرکب ضعیف و بار گران و رهی دراز

تو خفته ای ز دیرگه و عمر در گذر

عمر تو در هوا بد و برباد رفته شد

عمری که یک نفس اگرت آرزو کند

دربند خلق مانده ای و زهد از آن کنی

این زهد کی بود که تو را شرم باد ازین

باد غرور از سر تو کی برون شود

از بس که چرخ بر سر تو آسیا براند

کافور گشت موی تو ساز سفر بکن

منشین که عمر رفت و دریغا به دست ماند

خو کرده اند جان و تن از دیرگه به هم

بگری چو ابر و زار گری و بسی گری

اول میان خون بده ای در رحم اسیر

از خون رسیدی اول و آخر شدی به خاک

خاک است و خون به گرد تو و در میانه تو

آگاه نیستی که ز چندین سرا و باغ

گر رای خویش جمله بیابی به کام خویش

در روز واپسین که سرانجام عمر توست

رویی که ماه نو نگرفتی و نیم جو

تو طفل این جهانی و نادیده آن جهان

دو زنگی عظیم درآید به گور تو

نه مادریت بر سر نه مشفقیت یار

تو در میان خاک فرو مانده ای اسیر

آن شیشهٔ گلاب که بر خویش می زدی

تو چون گیاه خشک بریزی به زیر خاک

تو زیر خاک و بی خبران را خبر نه زانک

چون مدتی مدید برین حال بگذرد

خاک تو خاک بیز به غربال می زند

بسیار چون به بیزدت و باز جویدت

تو پایمال گشته و هر ذره خاک تو

آن دم که طاق عمر تو از هم فرو فتد

بر آسمان مسای سر خود که تا نه دیر

از شرق تا به غرب سراپای خفته اند

تو در هوای نفسی و آگاه نیستی

نه پیشوای وقت بماند نه پس روش

بیچاره آدمی دل پر خون ز کار خویش

از دست حرص و آز بخستی به گوشه ای

بیچاره آدمی که فرومانده ای است سخت

گاه از هوای کار جهان روی او چو زر

گه خوف آنکه پاره کند سینه را ز خشم

گه مرده دل ز یک سخن طنز از کسی

گه نیم جو نسنجد اگر خوانیش اسیر

گه بی خبر ز طفلی و آن در حساب نیست

نه هیچ صدقه داده برای خدای خاص

گر هیچ پای بر سر خاری نهد به سهو

عمرش گرو به یک دم و او صد هزار کوه

بسیار جان بکنده و جان داده عاقبت

یارب به فضل در دل عطار کن نظر

یارب هزار نور به جانش رسان به نقد