سبحان قادری که صفاتش ز کبریا

گر صد هزار قرن همه خلق کاینات

آخر به عجز معترف آیند کای اله

جایی که آفتاب بتابد ز اوج عز

وانجا که بحر نامتناهی است موج زن

وانجا که کوس رعد بغرد ز طاق چرخ

عقلی که می برد قدح دردیش ز دست

حق را به حق شناس که در قلزم عقول

چون آب نقش می نپذیرد قلم بسوز

چون نیست زآفتاب حقیقت نشان پدید

سبحان صانعی که گشاید به هر شبی

از زیر حقه مهرهٔ انجم کند پدید

شب را ز اختران همه دندان کند سپید

در دست چرخ مصقلهٔ ماه نو نهد

در پای اسب شام کند اطلس شفق

گفتی که آفتاب مگر ذره ذره کرد

با هیبتش که زو قدری ماند از قدر

سبحان قادری که بر آیینهٔ وجود

چون برکشید آینهٔ کل کاینات

بر عرش ذره ذره خداوند مستوی است

در جنب حق نه ذره بود ظاهر و نه عرش

چون هیچ جای نیست که او نیست جمله اوست

تو نیستی و بستهٔ پندار هستیی

از کوزه نیم ذرهٔ سیماب چون برفت

یک ذره سایه ای و تو خواهی که آفتاب

ای از فنای محض پدیدار آمده

خواهی که در بقای حقیقی رسی به کل

در نافه دم چو نیستی خود صواب دید

چیزی که پی نمی بری از پی مدو بسی

بس سر که همچو گوی درین راه باختند

خاموش باش حرف که می گویی ای سلیم

گر سر کار می طلبی صبر کن خموش

گر تو زبان بخایی و خونش فروبری

لبیک عشق زن تو درین راه خوفناک

گویند پشه بر لب دریا نشسته بود

گفتند چیست حاجتت ای پشهٔ ضعیف

گفتند حوصله چو نداری مگوی این

منگر به ناتوانی شخص ضعیف من

عقلم هزار بار به روزی کند خموش

چون نیست گنج پای به گنجت فروشدن

در آشنای خون دلی دل به حق سپار

جاوید در متابعت مصطفی گریز

خورشید خلد مهتر دنیا و آخرت

مفتی کل عالم و مهدی جزو جزو

چشم و چراغ سنت و نور دو چشم دین

کان بود کل عالم و او بود آفتاب

چون آفتاب از فلک دین حق بتافت

گردون که حبه بهترش از آفتاب نیست

اندر نظاره کردن مشک دو گیسوش

خورشید را از آن سبلی نیست در دو چشم

کس را نگشت معجزه جز در زمین پدید

گویند مه شکافت تو دانی که آن چه بود

یک شب براق تاخت چو برق از رواق چرخ

در پیش او که غاشیه کش بود جبرئیل

از انبیا چو مشعلهٔ طرقوا بخاست

چون نرگس از نظارهٔ گلشن نگاه داشت

آنجا که جای گم شد و گم کرده بازیافت

از دست ساقی و سقیهم شراب خواست

موسی ز بی قراری خود بر بساط قرب

حالی وشاق چاوش عزت بدو دوید

چل شب درین حریم به خلوت چله نشین

موسی به لن ترانی جانسوز حربه خورد

آن را خدای گفت ز نعلین دور شو

آن را ز بعد چل شب پیوسته بار داد

آن را ز طور کرده سرای حرم پدید

ای آفتاب مطلق و اصحاب تو نجوم

زان جمله محرم حرم خاص چاریار

صدیق اکبر آنکه پس از مصطفی به حق

درباخت مال و دختر در پیش یار غار

دیدند جای خواجه صحابه سزای او

گر تو قبول می نکنی در خلافتش

فاروق اعظم آنکه چو طاها و هو شنید

آهوی طاوها چو برآورد ها و هو

چون نوش کرد از کف ساقی شراب صاف

هرگز ندید اگرچه بسی دیده برگماشت

میرسوم خلاصهٔ دین آنکه درکشید

از ذات او و از کف او سید دو کون

در بحر بی نهایت قرآن چو غوطه خورد

دانی بر آسیای فلک چیست آن شفق

صدری که بود از پس و حلوا ز پس بود

شیر خدا و ابن عم خواجه آنکه یافت

چون مصطفاش در اسدالله مثال داد

این هفت حلقه بس که دری جست تا بیافت

گر رکن چار کعبهٔ دل چار یار نیست

گر عشق چاریار نداری میان جان

ای مکرمی که نیست به رغبت تو را کرم

چون در ثنات افصح آفاق دم نزد

گر در ثنای تو دم عیسی مراست بس

بسیار گفتم و بنگفتم یکی هنوز

بانگ درای اشتر راهت شنیده ام

خود را بکشته ام من بیچارهٔ ضعیف

چون من به کرد خویشتنم معترف شده

چون من به صد زبان مقرم بر گناه خویش

در تنگنای پردهٔ پندار مانده ام

از فضل خود نویس برات نجات من

آن سگ که در متابعت دوستان تو

عطار خاک آن سگ مردان راه توست

در عمر یک نفس که به صدقی برآمدست

یارب به فضل حاجت آن کس روا کنی