ستاد اندر نماز آن جاهل آنگاه

بدو گفتا چه کارست اوفتاده

که جاهل را برم از راه بیرون

که می ترسم از آن دانای درخواب

چو مومی بود آن نادان بدستم

ولی در حلم خود بی علم مانده

نه دام و زرق و دلق و فوطه باید

چو غواصی ندانی چند لافی

که ماندی بر سر راه بدایت

که اهل درد را بد نام گردی

ز نامردی خود دردیت بودی

همه جان و دلش دلدار بگرفت

شود علم الیقین عین الیقینت

که کاوین عروس خلد در دست

کسی کان بشنود مردی برآید

مرا از اهل دل درخواست آنست

بود علم تو مغز و علم ما پوست

پس از علم و عمل اسرار حل کن

چو مرغی و چو اشتر وقت خوردن

بقدر علم کرداری بباید

بسی زان به که علم دین بخروار

که علم دین ترا حرفی تمامست

برو بگری که او برخویشتن خندد