بدو گفتند اندر گورها کیست

ولیکن اوفتاده در نمک سار

نمک گردند و یکسر پاک گردند

در آتش افکند دور فلکشان

ز خود بگذر که کار اینست و بار این

بتاریکی در افتادیم و ره نیست

رهی تیره چراغش نور جانست

دل و جان را منور کن بعقبی

بماند چشم جان جاوید بی نور

که چشم آنست وین یک سایه آن

برو جان در کمال دانش انداز

بود برهرچ رای آرد توانا

ز دانش نیز جان را قوت باید

که راه دور و تاریکست و پر چاه

وگرنه در چه افتی سرنگوسار

چراغش را ز باد تند بیمست

یقین دانم که در آسایشی نیست

فنای محض یا نه جانت آگاه

ترا ودانشت را بار نبود

از آن دل نور آسایش برآید

ترا هرگز نیارد زرد رویی

که در زیر زبان مردم نهفتست

نخواهی بنده حق را نکویی

بشکر آن زبان را کن گهر بار

چرا آخر چنین بی حاصل تو

چو علمت نیست کی یابی رهایی

قدم در علم زن ای مرد کالیو