شنیدم من که شبلی با گروهی

بره در کاسه سر دید پر باد

گرفت آن کاسه سرگشته گشته

که بنگر کین سر مردیست پر غم

چو شبلی آن خط آشفته برخواند

بیاران گفت این سر در چنین راه

که هر کو در نبازد هر دو عالم

تو هم گر هر دو عالم ترک گویی

بپیمایی بسختی چند فرسنگ

براه حق چنین تا شب بخفتی

تو بی صد رنج یک جو زر نیابی

چو می گیرد عسس روز سپیدت

تو می گویی که جز حق می نخواهم

تو آبی گندهٔ در ژندهٔ تنگ

ز شیری زهره تو می شود آب

بیک دردی درآید عقل از پای