چنین گفت آن بزرگ برگزیده

ولی آنگه شود جنت تمامت

اگر پیدا شود حوری بدنیا

نداری تاب آن امروز اینجا

زهی قوت که اندر جانت باشد

تویی آن نقطهٔ افتادهٔ فارغ

بلوغ اینجاست در عقبی طهورش

در و دیوار جنت از حیاتست

درختش صدق و اخلاص است و تقوی

درخت طیبه آنجا بروید

نه سید گفت کاینجانیک بختی

نه آنجا اقربا ماند نه اسباب

بسا مردا که او اب الصلاتست

نه در دل بگذرد کان خود چه سانست

همه عالم ز حوران می زند جوش

در و دیوار ایشانند جمله

زمینها و آسمانها پر فرشته ست

هر آنگه کز سرشت آیی برون تو

شود معنی هر چیزی ترا فاش

حیات لعب و لهوست اینچ دیدی

حیات ای دوست تو بر تو فتادست

الست آنگه که بشنودی که بودی

حیاتی داشتی آنگه کنون هم

ترا چون از یکی گفتن خبر نیست

چو از نطق و حیاتت بی نشانی

میامرزاد یزدانش بعقبی

ز جامی دیگرست این گونه اسرار

محقق این بچشم تیز بیند

همه عالم ببیند بند بوده

دهد بر باد تا پیچش نماند

کسی کین دید و چشمش این صفا یافت

ز کونین ارشوی پاک و مجرد

اگر راه محمد را چو خاکی

ز قول فلسفی گو دور می باش

بعقل ار نقش این اسرار بندی

ورای عقل چندان طول بیش است

چو جز در زیرکی نبود ترا دست

بگویم اعتقاد خویش با تو

همان مذهب که مشتی پیرزن داشت

بسی بشناس و چون من کرد عاجز

بکل آن پیرزن دادست اقرار

جو تو بی علت چون و چرایی