که باشد در بهشت ای شیر حق زور

از آن معنی که شب نبود هم آنجا

نه مظلم بینی آنجا نه منیری

همین اجسام باشد عالم افروز

شود چون روی آیینه مصفا

بلال ابنوسین همچو عاجست

توان دیدن چنان کاینجا قمر را

توانی در میانش حور عین یافت

همه ذرات عالم حور باشد

چرا ناید در آن هر ذره حوری

بهشت و دو زخم زین پاره دیوار

چرادایم ندید او حور جنت

بتو نزدیک تر از بند نعلین

ز حد حجره او تا بمنبر

بهشتش لاجرم اندر زمین بود

جماد اینجا جماد آن جایگه حور

زمین جز روضه و حفره نبینی

که پیغامبر بگور اندر نماز است

پری را آبت آتش می نماید

که جان و جسم را یکسان نهم من

چوآنجا رفت بکراست و جوانست

که نتوان باد ریش آنجایگه برد

کنندش حشر اندر صورت مور

سگ و بلعام در صورت برابر

بحکمت می نماید از دو رویش

وز آن سو جان پاکش اسم باشد

طلسمی بوالعجب دان جان و تن را

که بی اعمال تو زینت نگیرد