یکی را دید خوش بنشسته در راه

تو می خواهی که من باشی چنین خوش

من آن خواهم که اصلاً من نباشم

دوی در راه جان و تن نماند

تنت جان گردد و جان تن شود زود

ولی جان روی آینه ست روشن

شود هر دو یکی چه پاک و چه خاک

نه بعضی رویها مانند ماه است

یکی باشد اگر صد سوی گردد

مثال حشر تن به زین بعالم

تو بشنو تا منت بی من بگویم

که جسم اینجا نماند زانکه دنیاست

همه جسم تو اینجا جان نماید

وگر بی طاعتی از جسم مگذر

بلاشک این بود تبلی السرایر

سوی معراج شد با این و با آن

تن خاکی چگونه جان پاکست

تو خود کوری که گفت ای کور بنگر

بچشم دیگری روضه ست و حفره ست

چرا تن را نخواند جان پاکی

نیاری دید هرگز تن بجانی