فتادش چشم بر بقال استاد

شکرداری سپید و مغز بادام

ولیکن تا پدید آید خریدار

چرا آن هر دو خوش را خوش نخایی

ازین هر دو چه خوشتر می خری باز

که می داند که چه اسرار پنهانست

بیک دم می توانی کرد حاصل

که برناید زجانت بی خدادم

بسلطانی رسانندت ازین پاس

خموشی پیشه کن تا کی ز گفتار

چو نیکو بنگری حیض الرجالست

بتست و بت بود بی شک حجابت

رها کن بعد ازین این بت پرستی

اگر گویی به ارزد هر دو عالم

نبودی یک زمانم آرمیدن

همی دانم که صد عالم بماندست

چو می دانم که می بربایدم خواند

اگر یک حرف بر خود خوانمی من

نبودی رنگ و بوی گفت و گویم

غم خود وقت کار خود نخوردم

ندانم کرد استغفار این را

ندانم تا بعمری هم کنم من

ببخشد گرچه این جرمی عظیم است

بیک بیتم ببخشد رایگانی