زهی عطار از بحر معانی

ترا زبید بعالم بار نامه

میان چار طان گوژ رفتار

چنانم قوت طبع است کز فکر

در اندیشه چنان مست خرابم

نیابم خواب شب بسیار و اندک

همی رانم معانی را ز خاطر

یکی را چون برانم ده درآید

ز بس معنی که دارم در ضمیرم

بصنعت سحر مطلق می نمایم

بحکمت لوح گردون می نگارم

بمعنی موی از هم می شکافم

جواهر بین که از دریای جانم

ببین این لطف لفظ و کشف اسرار

اگر ما یک سخن گوئیم صد سال

ز ما چندانکه گویی ذکر ماند

خردمندا بیا باری سخن بین

هرآنچ آن کهنه می گردد قدیدست

چو من تا رو ز عالم باز بودست

سخن را طبع عیسی فکر باید

ز تحسین درگذشتست این سخنها

کسی را کارزوی این ضعیف است

ز شعر خود نمودارش نمودم

اگر تو اهل رازی چشم کن باز

بساط مفسلی گسترده ام من

کجاست اهل دلی درگوشهٔ فرد

تو ای عطار اکنون چند ازین گفت

چنان خواهم که هم چون خاک گردی

چو خاک راه خواهی شد ازین پس

فروتن شو خموشی گیر پیشه

ترا می صبر باید کرد حاصل

صبوری کن ز حق اندیش پیوست

گرت باید بهر دم تازه جانی

همی هر دم زدن در بیم و امید

چو هر دم می توانی یافت نوری

گر از صد چیز می یابی شرف تو