که رویی داشت درخوبی چو ماهی

وزو هر لحظه صد دل خفت در خون

فلک از گوی او چوگان بیفکند

جهان را حسن او سرپای می زد

عرق برگرد ماه او نشسته

لب لعش زهی حلوای بی دود

وزو نظارگی حیران همی گشت

که گلخن تافتی بیچاره تا روز

که داند تا چه کار افتاد او را

که دردی سخت بی درمانش افتاد

رخش از اشگ صد هنگامه خون ساخت

فرو می برد آب گرم از دور

ز دست دل دلی در دست آتش

ز مستی جامه را نخ نخ بینداخت

بجای جانش آمد جامه در دست

بیفتاد وز مستی بی خبر شد

میان راه مرغ نیم بسمل

زهی عشق و زهی دردوزهی کار

میان خاک بود افتاده تا روز

بزیر چتر چون خورشید در مهد

دل و جان پرسخن لیکن زفان لال

دل درویش را از جان برآورد

بسر می شد ز خود بی خود چو گویی

ز گلخن تاب رمزی گفت حالی

نه خفت و نه چو شمع آسود از سوز

مرا عاتیش کن چون پادشاهان

بسوی او فرو انداز گویی

غریبی نبود از شاهان چنین کار

بسوی آن گدا گویی بینداخت

چرا ماندی چنین آخر دهن باز

بخاک افتاد و می افتاد در خویش

همی لرزید چون برگ چناران

جهانی گرد او هنگامه کرده

که تا هنگامه حالی سرد کردی

بگلخن باز بردندش بزاری

ز چشم او زمین چون چشم در کوه

ملک از روی او زردی گرفته

دگر ره خروش مستی آمد

چو باران اشگ او برروی می رفت

چو باران اشگ بر صحرا بمانده

تنش را بسته با صحرای خون بود

جهانی درد صحرا کرده بر دل

نه یک هم دل که رمزی باز گوید

ولیکن زهرهٔ گفتن نبودش

که عالم جمله ملک اوست امروز

سپه گیرد ز ماهش تا بماهی

ز نامردی نجنبد موی بر من

ببوی وصل زین سان پادشایی

بیک ساعت کنندم پاره پاره

خرم در گل بخفت و بارم افتاد

ز عشق پادشاه از پای ننشست

ستاده بر درش می گفت یا رب

ببد نامی خود نامش برفته

بپیش ذرهٔ خود می شود باز

خبر آمد بگلخن تاب دل تنگ

بلرزید و میان راه افتاد

سر او در کنار آورد و بگریست

خودش می کشت و خود ماتم همی کرد

سر خود در کنار شاه یابند

که بنشیند بر شمع جهان تاب

برآورد از زمین تا آسمان آه

بزد یک نعره و جان داد و تن زد

یکی بی جان دگر با جان برآمد

که تاب وصل شاهت نیست هرگز

که مستغنیست از تو حضرت پاک

فدای راه مشتی خاک کردند

سجود آرید آدم را بیک راه

ز استغنای خود بر پارهٔ خاک

چه جای سجده و جای نمازست

درین آتش بصد شیون همی تاب

که بیهوده بسی گویند مستان

چه سازی چون نه جان داری و نه جای

نه جای آنکه نزد خویش آری