شنودم من که پیری بود کامل

نه شب خفتی و نه روز آرمیدی

کسی پرسید کای پیر دل افروز

بدو گفتا نخسبد مرد دانا

یکی پیوسته می تابند در شیب

میان خلد و دوزخ در زمانه

نیاوردست کس خطی بنامم

دلی پر تفت و جانی پر تب و تاب

چو دل پر تفت و جان پرتاب باشد

هزاران جان پاک نامداران

عزیزا چند خسبی چشم کن باز

مباش آخر از آن مستی پریشان

چرا خفتی شب مهتاب آخر

نیندیشی که چون عمرت سرآید

ترا زیر کفن بگرفته خوابی

براندیشد کسی چون خواب یابد

شب مهتاب چون می آیدت خواب

نکو نبود چه گوید مرد هشیار

چه معشوق و چه عاشق این چه لافست

تو مرد گلخن نفس و هوایی