چو خواهد شد دورخ در خاک ریزان

براندیشید از آن ساعت که در خاک

در آن ساعت نه بتوانید نالید

کنون باری شما را قدرتی هست

چرا در کار حق سستی نمایید

بمردی آنگه آید افتخارت

تو خواهی تا بسی طاعت کنی تو

نخواهد ماند با تو هیچ هم راه

تو خود هرگز شبی در درد این کار

مخسب ای دوست تا بیدارگری

چرا خفتی تو چون در عمر بسیار

بروبا گورت افکن خواب خود را

ببین کین آفتاب مانده عاجز

گرت چون آفتاب این درد باشد

الا ای روز و شب در خواب رفته

نمی ترسی که مرگت خفته گیرد

تو درخوابی و بیداران برفتند

تویی در کیسهٔ این دهر خود رای

ز غفلت بر سر غوغا بماندی

گرفتم شب نخفتی صبح گاهان

مکن در وقت صبح ای دوست سستی

چو پیدا شد نسیم صبح گاهی

هر آن خلعت کزان درگاه پوشند

چو شب از صبح گردد حلقه درگوش

دلی کو از حقیقت بوی دارد

ترا گر سوی آن درگاه راهیست

دلا آن دم دمی از خواب دم زن

برآر از سینهٔ پرخون دمی پاک

بگیر آن حلقه را در وقت شبگیر

و یا بنداز دل دیوانه بر گیر

زفان بگشای با حق رازی می گوی

خوشی بگری چو باران در عتابی

در آن دم گر شود آهی میسر

عزیزا عمر شد در یاب آخر

بشب خواب و بروزت خواب غفلت

مخسب ای خفته آخر از گنه بس

هزاران جان پر نور عزیزان

رهی لذت که در شبهای تاری

خوشی در خاک می مالی رخ خویش

همه آفاق آرامی گرفته

گشاده پیش او دست نیازی

بنه پایی که در پیش چنان کس

ببستر غافلان باز اوفتاده

چنین شب گر کند یزدان کرامت

خوشا با حق شب تاریک بودن

ازین بهتر چه کار و بار داری

چو صد شب از هوا بیدار بودی

شبی بیدار دار آخر خدا را